Manuel Esteban, znany jako „Manolete”, zmarł w wieku 68 lat. Była czołową postacią dziennikarstwa sportowego.

Manuel Esteban Fernández „ Manolete” , prestiżowy dziennikarz sportowy i instytucja w Diario As i Cadena Ser, zmarł w czwartek w wieku 68 lat w Madrycie po walce z długą chorobą,

Doświadczony dziennikarz z ponad czterema dekadami doświadczenia i bardzo charakterystycznym stylem, Manolete, który rozpoczął karierę w agencji prasowej Efe, a następnie przez prawie dekadę pracował w Diario Marca, przez lata relacjonował poczynania Atlético Madryt, którego był znanym kibicem. Przeszedł na emeryturę w 2020 roku, gdy jego stan zdrowia zaczął się pogarszać. Był jednym z pierwszych dziennikarzy sportowych specjalizujących się w rynku transferowym. „Wzdycha do transferu…” to zdanie, które stało się legendą, gdy ogłaszał zainteresowanie klubu zawodnikiem, choć nie zawsze miał rację.

Manolete urodził się w sercu Madrytu, na Plaza Dos de Mayo, dzielnicy, którą zawsze się chwalił. Pasję do Atlético Madryt odziedziczył po ojcu, z zawodu kolejarzu, odkąd po raz pierwszy zabrał go na stary stadion Metropolitano na mecz z Córdobą. Po pracy w Agencia Efe, przez prawie dekadę pracował w „Marce”, aż w 1996 roku podpisał kontrakt z „As”, gdzie ostatecznie został redaktorem naczelnym Atlético Madryt.

Manolete udzielał się nie tylko w prasie drukowanej, ale także w licznych rozgłośniach radiowych, takich jak Onda Madrid, Telemadrid i Radio España. Jego głos zyskał największą popularność w Cadena SER, gdzie nawiązał szczególną przyjaźń z José Ramónem de la Moreną, człowiekiem, który uczynił z Manuela Estebana Fernándeza wielkiego „Manolete”. Był to dziennikarz z krwi i kości, ale przede wszystkim wspaniały kolega, o czym świadczą wszyscy profesjonaliści, którzy znali go jeszcze na stażu i korzystali z jego rad i pomocy.

Manolete przeszedł na emeryturę w 2020 roku po latach walki z chorobą Parkinsona. Publicznie pożegnał się w Ser Deportivos, gdzie powiedział to ze łzami w oczach i podziękowaniami: „Z powodu choroby muszę przestać pracować. Jestem z SER od 1992 roku. Dziękuję wszystkim, którzy ze mną pracowali”.